Grand Basset Griffon Vendeen – FCI 33

Pochodzenie: Francja

Data publikacji oryginalnego wzorca: 04.05.1997

UŻYTKOWOŚĆ

Jest to znakomity pomocnik myśliwego, polującego z bronią palną na terenach o średnio zróżnicowanej powierzchni. Szybszy od innych bassetów, nieco uparty, odważny i wytrzymały. Od najmłodszego wieku trzeba go przyzwyczaić do posłuszeństwa. Jego szkolenie wymaga silnej woli i stanowczości.

KLASYFIKACJA FCI

Grupa VI – psy gończe, posokowce i rasy pokrewne. Sekcja 1.3 – małe psy gończe. Podlega próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY

Rasa ta powstała, jak wszystkie bassety, od większych psów, w tym przypadku od dużych gryfonów. Pierwsze prace selekcyjne zostały przeprowadzone pod koniec ubiegłego wieku (XIX) przez księcia d’Elva, który wybierał osobniki „o prostych kończynach”. Jednak typ utrwalił przede wszystkim Paul Dezamy. Rozumiałon, że do polowania z gończymi na zająca potrzebne są psy o określonym wzroście. Ustalił wzrost na około 43 cm. Dziś pies ten używany jest do polowania z bronią palną, nadaje się do polowania na różnego rodzaju zwierzynę, od królika po dzika. Złaja dużych bassetów wygrała V edycję Pucharu Europy w polowaniu na zające.

WRAŻENIE OGÓLNE

Budowa lekko wydłużona. Kończyny proste. Pies nie powinien sprawiać wrażenia małego szorstkowłosego gończego wandejskiego. Jest harmonijnie zbudowany i elegancki.

ZACHOWANIE – TEMPERAMENT

Ma wielką pasję łowiecką; jest szybki, odważny; ma donośny głos; chętnie wchodzi w zarośla a nawet jeżyny.

CHARAKTER

Nieco uparty, ale mimo wszystko posłuszny. To właściciel powinien wydawać mu rozkazy.

GŁOWA

Mózgoczaszka/Czaszka: nie jest ciężka, lekko wysklepiona, wydłużona i niezbyt szeroka, wyraźnie rzeźbiona pod oczami. Guz potyliczny dobrze zaznaczony.

Stop: dobrze zaznaczony.

Nos: wydatny, dobrze rozwinięty, czarny, z wyjątkiem psów maści białopomarańczowej, u których dopuszczalny jest brązowy; nozdrza rozwarte.

Kufa: kwadratowa, wyraźnie dłuższa niż mózgoczaszka, bardzo lekki garbonos.

Wargi: obwisłe, całkowicie zakrywające żuchwę, nadające kufie kwadratowy wygląd, porośnięte obfitymi wąsami.

Szczęki/uzębienie: szczęki dobrze rozwinięte, zgryz nożycowy.

Oczy: kształtu owalnego, duże, ciemne, białka niewidoczne; o inteligentnym i przyjacielskim spojrzeniu. Spojówki nie są widoczne.

Uszy: miękkie, wąskie i cienkie, porośnięte długim włosem, zakończone w kształcie wydłużonego owalu, wyraźnie zwrócone do wewnątrz. Nisko osadzone, poniżej linii oczu. Wyciągnięte do przodu powinny sięgać poza wierzchołek nosa.

Szyja: długa i mocna, muskularna, grubsza u nasady, bez podgardla.

TUŁÓW

Tułów: wyraźny tułów basseta, ale nieprzesadnie długi.

Grzbiet: długi, szeroki i prosty, nigdy nie łękowaty, ani wysklepiony w miejscu przejścia w odcinek lędźwiowy; kłąb bardzo nie znacznie zaznaczony.

Lędźwie: mocne, dobrze umięśnione i lekko wysklepione.

Klatka piersiowa: dość szeroka i głęboka (do łokci).

Żebra: zaokrąglone, nigdy nie płaskie, ani cylindryczne. Klatka piersiowa nieco węższa na wysokości łokci co ułatwia poruszanie się.

Słabizny: raczej pełne, brzuch nigdy nie jest podkasany.

Ogon: gruby u nasady, zwężający się stopniowo ku końcowi, dość wysoko osadzony, noszony szablasto wygięty lub lekko zakręcony, nigdy nie zakręcony na grzbiet, ani noszony na bok, raczej długi.

Kończyny: kościec mocny; suche. Kończyny przednie powinny być proste, przedramię powinno być grube, nadgarstek nieznacznie zaznaczony, ale bardzo mocny.

Łopatki: długie, suche, ukośne.

Łokcie: nie powinny być ani zbyt przylegające, ani zbyt odstające.

Przedramiona: grube.

Nadgarstki: nigdy nie powinny się stykać.

Kończyny tylne: mocne, prawidłowo ustawione w osi tułowia.

Biodra: wyraźne.

Uda: silnie umięśnione, ale nie zbyt zaokrąglone. Kościec i stawy bardzo mocne.

Stawy skokowe: szerokie, dobrze ukątowane, nigdy nie powinny być proste. Widziane od tyłu nie powinny być zwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Łapy: mocne i zwarte, opuszki twarde, pazury mocne. Pożądana jest dobra pigmentacja opuszek i pazurów.

RUCH

W akcji pies powinien sprawiać wrażenie wytrwałego i swobodnego. Ruch powinien być swobodny i harmonijny.

SKÓRA

Dość gruba, u osobników trójkolorowych marmurkowa. Brak podgardla.

SZATA

Włos: twardy i niezbyt długi, płasko przylegający i nigdy nie jedwabisty czy wełnisty. Frędzle nie powinny być zbyt obfite. Brzuch i wewnętrzna strona ud niepowinny być pozbawione włosa. Brwi dobrze wyrażone, ale nie zakrywające oczu.

Umaszczenie: białe w czarne łaty; czarne podpalane; czarne z piaskowym podpalaniem; białe w pomarańczowe łaty; płowe z czarnym czaprakiem i białymi znaczeniami; płowe z czarnym nalotem; piaskowe z czarnym nalotem i białymi znaczeniami; piaskowe z czarnym nalotem.

Tradycyjne nazwy maści: zajęcza, wilczasta, borsucza, dzicza.

WYMIARY

Wysokość w kłębie: psy od 40 do 44 cm, suki od 39 do 43 cm z tolerancją +/- 1 cm.

WADY

Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

Głowa:

zbyt krótka, czaszka płaska
kufa krótka
depigmentacja nosa, warg lub powiek
zgryz cęgowy
oczy jasne
uszy wysoko osadzone, krótkie, niedostatecznie zwinięte lub niewystarczająco owłosione

Tułów:

zbyt długi lub zbyt krótki, bez harmonii
grzbiet za słabo związany
zad spadzisty
ogon noszony na bok

Kończyny:

niedostatecznie mocny kościec
zbyt strome kątowanie
krowia postawa stawów skokowych
miękkie nadgarstki

Włos:

niedostatecznie gęsty, delikatny

Zachowanie:

osobniki lękliwe lub agresywne

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE

brak typu
przodozgryz, tyłozgryz
oczy różnobarwne
niedostateczna pojemność klatki piersiowej w okolicy mostka: żebra ściśnięte w dolnej części klatki piersiowej
pozrastane kręgi ogonowe
kończyny przednie skręcone lub półskręcone
włos wełnisty
umaszczenie jednolicie czarne lub białe
znaczna depigmentacja
wzrost wykraczający poza ramy wzorca
wyraźne kalectwo, wady anatomiczne
osobniki agresywne lub tchórzliwe

UWAGA: samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.